සෙනඟ පිරී ගිය
හුදකලා නිවසේ
ඔබ සුව නින්දේ
ඇහැරවනු බෑ
ඔබ සදා නිදි වගේ
මුදු මොලොක් හිනාවයි
අවන්ක කථාවයි
මගේ හද පිරුණු ඒ අහින්සක රුවයි
මතක් කල හැම විටම
රිදුම් දෙන හද සොවින්
දෑස් මත ලියවුනා
සෙනෙහසේ මතකයන්
සදා කල් ඒ මතක මගේ හද රැ‍ඳේවි
ඔබ ඇවිත් නොයන මුත් මඟ බලා හිඳීවී
තාත්තගෙ පවුලෙ අයගෙන් මම වැඩියෙන්ම ආදරේ කල කෙනා ගිය 11 වෙනිද සදහටම යන්න ගියා ආය නොයෙන්නම.මම දන්නෑ මට ලියන්න හිතුන ඒ ගැන.බොනී සෝමරත්න මම කථා කලේ බොනී බාප්ප කියල.ඒ වගේ ගති ගුණ තියන මනුස්සයෙක් මට තාම හම්බෙලානම් නෑ.ඒක කියන්නත් ඕන මම.ඒ අහිංසක කම,අවන්ක කම අද කාලෙ ගොඩක් මිනිස්සු ගාව නැති දේවල් ගොඩක් දේ එයා ලඟ තිබ්බ.මට ඒ මතකනම් අමතක කරන්න බැරිවෙයි කවදාකවත්ම.
අවුරුදු 59 ක් කියන්නෙ ජීවිතෙන් සමුගන්න ඕන වයසක්ද කියලනම් මම කියන්න දන්නෑ.ඒත් බාප්පගෙ වකුගඩු ඉඩ දුන්නෙ නෑ තව දුරටත් මේ කුරිරු සමාජෙ එක්ක ජීවිතේ ගෙනියන්න.වෙලාවකට හිතෙනව ඒක හරි පුදුම හිතෙන කතාවක් කියල.මොකද මම හිතුවෙ නෑ මේ දේවල් ඒ තරම් ඉක්මනින් සිද්ද වෙයි කියල.කෝම හරි ඒ දේ සිද්ද වුණා.කවදාවත් නැති විදියට නෑදෑයො සේරමල එකට එක්කාසු වුණා.ඇඩූ කදුලින් ගොඩක් දෙන එහාට අව ගිය.
වෙන මේ ගැන කියන්නනම් දෙයක් නෑ මට.හිතෙන විදියට හොද මිනිස්සුන්ගෙ ආයු කාල‍ය ඉතාම කෙටී.ඉපදිච්ච දවසෙ ඉදන් අවුරුදු,මාස,දවස්,පැය,විනාඩියෙ ඉදන් තත්පරේ දක්වාම අපි මරණය හොයන් යන මිනිස්සු.ඒත් ගොඩක් දෙනා ඒක දන්නවද කියන ප්‍රශ්නෙ තියනව.දැනගත්තත් ඒ දේ නොදන්නව වගේ ඉන්න පිරිස වැඩී.ඒ මොන දේ වුණත් සමීප කෙනෙක් නැති උනාම ඒ දේ මාර විදියට දැනෙනව.ඉතින් ජාති ජාතිත් මේ වගේ අකල් මරණ වලට ගොදුරු නොවේවා කියල ප්‍රර්ථනා කරන ගමන් බාප්පෙ සුභ ගමන් ඔයාට.මම ඉල්ලන් නෑ අයෙමත් මේ තේරුමක් නැති සමාජෙට එන්න කියලනම්.ඒත් පුළුවන්නම් ඇවිත් හොද ගතිගුණ ටිකක් දීල යන්න මොකද මම ගොඩක් දේ ඉගෙන ගත්ත ඔයාගෙන් ඉතින් දැනට නවතින්නම් මේ මතකත් එක්ක.....
ප.ලි - මම මේ ලියල තියන විදිය අනේ මන්ද කිසි තේරුමක් නැති විදියට ලීවෙ කියල හිතෙනව.නිසදස ගොඩ නඟා ගන්නත් පුදුම විදියෙ වෙහෙසක් දරන්න සිද්ද වුණා.ඒ වෙලාවෙ තමා බිනරි මට උදවු කලේ.මම ලීව වාර්ථා නිසදසට වචන ගලපල දුන්නෙ ඒයා ඉතින් බිනරි ගොඩක් ස්තූතියි ඔයාටත්....
